Scriptum est enim

W Niedzielę Palmową istniał w Polsce godny zachowania zwyczaj. W czasie procesji z palmami, już po wejściu do kościoła i po śpiewie antyfony Pueri Hebraeorum, asysta zatrzymuje się i klęka przed leżącym na ziemi obnażonym krzyżem. Następnie celebrans trzykrotnie lekko uderza poświęconą palmą figurę Ukrzyżowanego, za każdym razem coraz wyżej intonując antyfonę Scriptum est enim, która powtarza słowa wypowiedziane przez Chrystusa do uczniów i zapowiadające ich odstąpienie od swego Mistrza (Mt 26, 31-32).

Gdy chór zakończy śpiew, kapłan podnosi krzyż, dwukrotnie intonując antyfonę O Crux, ave, spes unica, zaś podnosząc trzeci raz śpiewa Te, fons salutis, Trinitas. Gdy schola zakończy śpiew, celebrans odkłada krzyż na miejsce, okadza go i całuje. Po wersetach:

V. Erue a framea, Deus, animam meam.

R. Et a cornibus unicornium humilitatem meam.

następowała oracja:

Oremus. Deus, qui nos regendo conservas, parcendo justificas: per passionem inigeniti Filii tui, Domini nostri, Jesu Christi, a temporali tribulatione nos eripe, et aeterna nobis gaudia largire. Per eumdem Christum Dominum nostrum. R. Amen.

Wszyscy powstawali i procesja ruszała do prezbiterium.