Płaszcze
Fariola (wł. ferraiolone, ferraiolo – dawniej były to dwa odmienne typy okrycia wierzchniego) czyli płaszcz noszony przez duchowieństwo w czasie różnych ważnych uroczystości, głównie nieliturgicznych: – kardynałowie mieli fariole z falistego jedwabiu w dwóch kolorach: czerwonym i fioletowym z czerwonymi obszyciami z gładkiego jedwabiu na czas pokutno-żałobny. Zdaje się, że nosili także fariolę czerwoną z gładkiego jedwabiu, którą używali do bardziej codziennych wydarzeń np. w Kurii Rzymskiej – fioletową z falistego jedwabiu nosili nuncjusze i delegaci apostolscy – fioletową jedwabną nosili prałaci di mantelletta, biskupi, arcybiskupi i patriarchowie; w okresie żałoby zmieniali ją na czarną jedwabną (prałaci domowi tylko na żałobę po papieżu) – czarną jedwabną prałaci di mantellone – czarną wełnianą nosili zwykli księża.
Fariole dostojników zakonnych były w kolorach odpowiednich dla danego zakonu: zazwyczaj więc odpowiadały kolorowi habitu, choć i od tego były wyjątki np. w przypadku franciszkanów, których dodatki do stroju chórowego były szare.
Tabarro może nosić każdy duchowny: wykonane jest z sukna, podbitego od przodu jedwabiem, a wywinięty kołnierz jest z aksamitu: – czerwone tabarro ze stojącym kołnierzem i podbite satyną, ze złotymi klamrami i złoto-czerwonym obszyciem narzutki nosi papież – kardynałowie noszą tabarro czerwone ze złotymi klamrami, zaś w okresach żałobno-pokutnych nosili fioletowe z czerwonym kołnierzem i podbiciem; kardynałowie, podobnie jak patriarchowie i arcybiskupi, płaszcz mają obszyty złotym galonem – tabarro dostojników zakonnych jest w kolorze odpowiednim dla danego zakonu – tabarro fioletowe ze srebrnymi klamrami przysługuje dostojnikom będącym w hierarchii pomiędzy kardynałami a prałatami od mantellone – prałaci od mantellone, zwykli księża oraz wszyscy dostojnicy w sytuacjach nieformalnych noszą tabarro czarne; takie też zakładają wszyscy, z wyjątkiem kardynałów, w okresie żałobno-pokutnym.
Charakterystycznym dla Polski płaszczem zimowym wyższego duchowieństwa była szuba: płaszcz podbity futrem, z przodu nie zapinany, z dużym, wykładanym kołnierzem, czasem też z futrzanymi mankietami. Nosiło się ją na strój chórowy tak na zewnątrz, jak i wewnątrz kościoła. Kolor szuby zmieniał się w zależności od godności dostojnika, który ją nosił, a używali jej kardynałowie, biskupi i kanonicy krakowscy, a także będący w Polsce legaci papiescy.
Poza czynnościami kościelnymi duchowni nosili różnorakie płaszcze oraz peleryny. Powszechny był długi, zakrywający sutannę, dwurzędowy płaszcz z aksamitnym bądź welurowym kołnierzem, biały dla papieża, a czarny dla reszty duchowieństwa. Z włoskiego określa się go mianem greca.
