De Benedictione Signi vel Campanae
Biskup ubrany w białą kapę i prostą mitrę, w asyście lewitów oraz ministrantów i duchowieństwa przychodzi na miejsce, gdzie znajduje się odpowiednio podwieszony dzwon. Przed dzwonem stoi faldistorium, na którym biskup siada; podobnie czynią inni. Stoi tylko krucyfer z akolitami (po drugiej stronie dzwonu na przeciwko biskupa lub jeżeli nie byliby wtedy widoczni, to po jego prawej stronie). Biskup zaczyna (mówiąc) psalm 50, który kontynuowany jest przez śpiewaków, sam zaś naprzemiennie odmawia go z asystą. Podobnie ma się rzecz z kolejnymi psalmami: 53, 36, 66, 69, 85, 129.
Po odśpiewaniu psalmów wszyscy powstają i biskup przystępuje do błogosławienia soli i wody z tym, że odmawia dodatkową modlitwę, w której zawarta jest m.in. piękna prośba, aby „gdziekolwiek rozlegać się będzie dźwięk tego dzwonu, niech od tego miejsca trzyma się z dala moc nieprzyjaciół, cienie duchów, gwałtowne wichry, uderzenia piorunów i grzmoty, klęska niepogody i wszelkie ataki burz; a gdy głos jego usłyszą chrześcijańskie dzieci, niech budzi się w nich większa pobożność, tak by śpiesznie przybywali na łono świętej Matki-Kościoła i w zgromadzeniu świętych śpiewali Tobie pieśń nową”. Następnie biskup, wypowiadając odpowiednie błogosławieństwo, trzykrotnie wsypuje na kształt krzyża sól do wody, po tym zaś odmawia zwykłą w tym obrzędzie orację.
Biskup otrzymuje mitrę i pobłogosławioną wodą obmywa jego wargę (krawędź) na zewnątrz i od wewnątrz. Gdy usiądzie i zacznie odmawiać psalmy 145-150, śpiewane jednocześnie przez chór, dwaj duchowni obmyją cały dzwon od wewnątrz i od zewnątrz, a następnie wytrą go płótnami. Po zakończeniu tych czynności wszyscy wstają, biskup zaś czyni na dzwonie znak krzyża kciukiem zamoczonym w oleju chorych, następnie bez mitry odmawia orację, w czasie której błogosławi dzwon. Po modlitwie zakłada mitrę i płótnem wyciera miejsce, gdzie kreślił znak krzyża.
Biskup intonuje antyfonę Vox Domini, którą kontynuuje chór, po niej zaś śpiewa psalm 28 i powtarza antyfonę. W tym czasie biskup namaszcza dzwon poprzez nakreślenie olejem chorych siedmiu krzyży na zewnętrznej jego stronie oraz krzyżmem czterech krzyży na jego stronie wewnętrznej. Za każdym razem biskup kreśli znak krzyża dwa razy, a następnie trzykrotnie błogosławi to miejsce: Sancti+ficetur, et conse+cretur, Domine, signum istud. In nomine Pa+tris, et Fi+lii, et Spiritus + Sancti. In honorem sancti N. Pax tibi. Po zakończeniu namaszczenia biskup (bez mitry) odmawia orację, w czasie której błogosławi dzwon.
Biskup w mitrze siada na faldistorium, wyciera i umywa ręce, a następnie do kadzielnicy (bądź odpowiedniego naczynia) wsypuje na żarzące się węgle kadzidło, mirrę i thymiamę (mieszaninę wonności). Kadzielnicę podstawia się pod dzwon tak, aby dym wypełnił jego wnętrze. W tym czasie chór śpiewa antyfonę i psalm 76. Po zakończeniu śpiewu biskup powstaje i bez mitry odmawia orację.
Po oracji biskup siada i zakłada mitrę. Diakon z subdiakonem zakładają manipularze i asystują biskupowi przy zasypaniu kadzielnicy, po czym następuje błogosławieństwo i procesja jak zazwyczaj przed ewangelią. Diakon śpiewa ewangelię wg św. Łukasza (Łk. 10, 38-42). Po jej zakończeniu biskup całuje ewangeliarz i jest okadzany podobnie jak w czasie mszy. Lewici ściągają manipularze, biskup zaś, po założeniu mitry, czyni znak krzyża nad dzwonem i jeżeli istnieje taki zwyczaj, uderza sercem dzwonu w jego czaszę. Przy dźwięku dzwonu asysta odchodzi na miejsce, gdzie biskup ściąga szaty.
